Weemoed.
Dat gevoel overvalt me als de veerboot van Mallaig naar de Isle of Skye in Schotland het ruime sop kiest. Ik staar over de oceaan naar de kustlijn om mij heen. Zonder landkaart is het lastig onderscheid te maken tussen vasteland, (schier)eiland of landtong.
Het waarom van het weemoedig gevoel laat zich niet vangen in een antwoord. De uitnodiging daartoe wordt overduidelijk genegeerd waardoor mijn hersenen op zoek gaan naar een geruststellend antwoord. En die komt niet.
Het lijkt erop alsof iets verloren is gegaan. Of dat ik iets aan het verliezen ben.Vaste grond onder mijn voeten … houvast … evenwicht …
Het vertrek vanaf het vasteland naar een onbekende bestemming over onstuimig water brengt een deining in mijn evenwicht en gemoed teweeg. Dit gevoel is vaker op bezoek geweest. Als ongenode gast op een ongunstig moment. Zo'n gast die zich niet laat wegsturen. Die breeduit met open armen voor je gaat staan. De confrontatie aangaat. Ik wil me er het liefst van afwenden, maar weet dat ik de open armen om me heen moet laten sluiten. Het ontvangen. Ervaren en voelen wat zich aandient. Luisteren naar het verhaal. Het spook blijkt vaak een gids in vermomming.
We zitten op een piepklein veerbootje. Het babyzusje van een veel groter exemplaar dat een uur eerder geheel volgens de dienstregeling is vertrokken. De onze heeft vertraging. Bij navraag blijkt dat de 'stroming in de zee' een probleem is. De verwachtte vertrektijd? 'Als wij het weten, weet u het ook'. Ik ben gerustgesteld, maar ook weer niet. In ieder geval voel ik me veel wijzer dan ervoor. Schijnwijzer.
Ons veerbootje komt met een half uur vertraging gewoon vanuit de haven naar onze pier varen. Die boot was me niet eens opgevallen. Het doet me denken aan een rondvaartboot op het Paterswoldsemeer bij Groningen. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat al die wachtende auto's en twee campers erop zullen passen.
Dat blijkt ook een probleem. Als eenmaal alle auto's op de boot staan is er nog ruimte voor een kleine camper. De onze, want het exemplaar achter ons is een maatje te groot. Toen wij eenmaal het groene licht kregen om de boot op te rijden, blijkt een broodnodig vervoersdocument te ontbreken. Die moet nog snel bij het kantoor opgehaald worden. Wat een gedoe. De baliemedewerkster doet meer dan haar best om het benodigde papiertje uit de printer te laten rollen. En ik maar hopen dat 'ze' me daar bij de boot niet vergeten zijn. Als ik in een loop-ren-pas terug ben bij de kade, roept de belader tot mijn opluchting in zijn portofoon 'na deze persoon kunnen jullie weg'. Alles komt altijd weer op z'n pootjes terecht. Spannend blijft zoiets wel. Deze reuring is vast van invloed geweest op mijn gemoedstoestand. En mijn pech is dat mijn ongenode gast het juist nu hoog tijd vindt een bezoekje aan mij af te leggen …
Wat zal de onbekende bestemming brengen? Dromen of draken? Isle of Skye staat bekend als een van de mooiste eilanden van Schotland. Ergens hoop ik op dromen. Maar een monstertje zoals bij Loch Ness of een draakje tegenkomen zal ook een belevenis zijn ...
Voorlopig sta ik op de boot beschut tegen de ijzige wind en buiten bereik van de zeedouches die over en langs de boot heen gaan. Die gaan terug naar waar ze vandaan komen. Naar de oceaan. Was dat ook maar zo met die weemoed in mij. Ook weer snel terug naar zijn oorsprong ...
Ik voel me onbestemd hier op zee. Onrustig tussen twee landen. Met een regenboog aan gevoelens en gedachten kan ik alleen maar concluderen dat het eiland haar naam eer aan doet: the sky is the limit hier bij Skye.