Als ik de deuren van het filiaal van Waterstones in Edinburgh binnen treed gaat er een magische wereld voor mij open. Het is alsof ik, net als Harry Potter, door de muur van perron 9 3/4 ben gegaan om een nieuw schooljaar aan te vangen op Hogwarts. Alles wat het heelal te bieden heeft ligt hier voor me uitgestald in de kasten, op de boekenplanken en de toonbanken. Hoewel de inhoud van alle boeken alleen maar uit combinaties van zesentwintig letters bestaat, brengt de sfeer van deze Waterstones me in een ontdekkingsroes. Ik word ineens gedragen, zo licht voel ik me. Ik zweef als het ware door dit kleine boekenheelal. Ik kan het naar eigen believen exploreren, ontdekken en zelfs verdwalen in dit letterparadijs.
Het majestueuze Edinburgh Kasteel waakt over deze boekwinkel vanaf de heuveltop aan de overkant van de straat. De collectie van Waterstones heeft volgens mij de volledige goedkeuring van de spoken die daar nog ronddwalen. Het zal ze niet deren als je het kasteel links laat liggen om de gehele dag in de boekwinkel door te brengen. Ze begrijpen dat wel. Zo oneindig mooi is het hier. Het pand heeft de uitstraling van een bibliotheek van een miljonair. Benijdenswaardig voor de spoken is hier de donkere houten trap in het midden van het pand. Zo'n statige trap hebben ze daar boven op de heuvel niet. Het zal ze vast intens plezieren om zich via dit juweeltje naar de eerste verdieping en daarna natuurlijk ook naar de tweede te begeven. De bijzondere boeken zullen ze daarbij als een warme deken om zich heen voelen. En ze zullen vast menig nachtje willen doorbrengen in dit behaaglijk nest …
Het geeft mij een heerlijk gevoel mezelf te verliezen in de verhalen die er voor mij klaarliggen. Boeken om vast te pakken, in te kijken en te bezien of ze mij aanspreken. Dit in de wetenschap dat de schrijvers mij iets willen vertellen dat van groot belang voor hen is. Dat ze mij willen interesseren voor hun gedachtengoed die ze uiten in hun eigen specifieke vorm. Het zal mij als lezer al dan niet in vervoering brengen. Daarom wil ik alle boeken inkijken.
Hier wachten op mij de autobiografische verhalen, de reisverhalen, de verzonnen verhalen en ook de sci-fi & fantasy verhalen. En daar houdt het niet op. Ook de dichters wachten op mij met hun poëzie waarin ze hun eigen gevoelens en hun wereld op geheel eigen wijze vertolken. Dan zijn er nog de fotografen, architecten, beeldhouwers en schilders die mij ook hun kunsten willen laten zien. En als ik onder de boog Once upon a time ben gelopen dient de kleine kinderwereld zich aan. Mij kon je er als kind neerzetten en een dag later ophalen. Nu is dat niet anders. En ik denk dat hetzelfde geldt voor menig volwassene. Wat een kostelijke verhalen veelal aangevuld met creatieve tekeningen. Wat is mooier dan zo'n boek thuis lui op de bank te lezen? Of in bed? En dan nachts, als het verhaal nog niet uit is en je vroeger, herinner ik me, allang had moeten slapen van je ouders, het boek verder ga lezen met behulp van een zaklamp onder de dekens. Want niemand mocht je betrappen op zo'n laat uitstapje in de wondere wereld van een boek.
Hoewel er ergens in het gebouw een boekenplank Do not get lost met landkaarten te vinden is, vrees ik dat ik daar op dit moment niets aan heb. De landkaarten geven geen richting naar de uitgang van dit boekendoolhof. De muur van perron 9 3/4 moet ik ook nog eerst zien te vinden voordat ik naar de heuvel met het Edinburgh Kasteel aan de overkant kan gaan. Die stond op het programma voor vandaag. Totdat ik Waterstones tegenkwam. Ik moet nog maar zien of ik daar vandaag aan toe kom.