Een aantal jaren geleden waren we onverwacht terecht gekomen in een klein Frans dorpje vlakbij de Mont Ventoux. We waren er wat blij mee, want dit was de enige plek waar we nog op een camping terecht konden. Het wemelde er toen in de omgeving van Nederlandse kentekens. De Nederlanders waren hier neergestreken om de Mont Ventoux te beklimmen. Met de fiets. Tegen kanker. De opbrengst werd ingezet voor kankeronderzoek. Later werd bekend dat in een soortgelijke fietsactie op de Alpe d’Huez een deel van de opbrengst was uitgegeven aan exorbitant hoge onkostenvergoedingen van de initiatiefnemers van de actie. Dat was een grote tegenvaller voor de fietsers. Zij bleken degenen met de echte toewijding in het gevecht tegen kanker. Hopelijk ook hier.
Het dorp had ons destijds verrast. Het was zo'n typisch Frans dorp waar de luiken van huizen altijd dicht zitten. Een verfkwast was er in wel honderd jaar niet waargenomen. Er was niet echt veel te beleven. Er was een kleine supermarkt, een boulangier en een pizzeria waar men kennelijk niet zo enthousiast over was, want het terras was altijd leeg. Een aantal uithangborden kondigden de aanwezigheid van een kunstenaar aan, maar ook hier zaten de ramen en deuren dicht of onttrokken vergane gordijnen het zicht op wat erachter lag. Een plaatselijke wijnhandel was er volgens horen zeggen wel, maar deze was onvindbaar achter de gesloten luiken. En toch wilden wij niets liever dan het hart van het dorp ontdekken en het beleven.
Het was niet alleen dit kleine pittoreske plaatsje met uitzicht op de Mont Ventoux dat ons er naar terug deed verlangen. Het was een restaurant met een terras onder de bomen waar je je in knusse kussens kon wentelen om het leven als god in Frankrijk op een serveerblad aangereikt te krijgen. Er was toen één probleem. Probleempje eigenlijk. De kaart. Die was er alleen in het Frans. We konden wel lezen wat er stond, maar begrepen het niet. Als verrassing namen tussen de middag de plat de jour of 's avonds iets wat op de kaart lekker bekte. We keken goed om ons heen om vervolgens iets te bestellen dat er lekker uitzag bij de buren. Inmiddels is er hopelijk een Engelse menukaart, want onze Franse taal is nog steeds zo kaal als toen. De goede voornemens ten spijt, een Franse taalcursus ligt nog steeds onaangeroerd thuis in een kast. En nu waren we terug voor maar een paar dagen.
We besluiten om de volgende morgen naar het dorp te wandelen. De huizen blijken de tand des tijds te hebben doorstaan. Een schilder is nog steeds niet langs geweest. De Citroën garage nog steeds met gesloten deuren. De pizzeria is niet meer. Het lijkt wel of de tijd heeft stil gestaan, maar schijn bedriegt. Hier en daar is een schotelantenne te gewaren. Deze is dan pontificaal tegen de muur van een huis gemonteerd. De kabel verdwijnt rechtstreeks via een gat in de muur naar binnen. Een wond aan de wand. Een afdekplaatje is kennelijk overbodig. Het regent hier mogelijk spaarzaam. Hier en daar is er wifi ontvangst. Na een paar stappen verdwijnt het signaal. De wijnverkoop gaat heel goed, want er zijn inmiddels twee winkeltjes en een grote Cave waar je de plaatselijke wijn kan proeven en kopen. Nog steeds zitten er kunstenaars achter gesloten ramen en vergane gordijnen op één uitzondering na. Deze kunstenaar heeft er lol in om van oude vergane glad geworden wijnranken ooievaars, reigers, uilen en andere wonderbaarlijke schepselen te maken. Deze kunnen ook van drijfhout zijn. Dat is niet goed te zien. De kunstenaar heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt, want een zee, rivier of meer is hier in de wijde omgeving niet te bekennen. Stoffig lijkt het er wel.
De kleine supermarkt loopt goed, dat kan je zo wel zien. Verse producten en van alles wat. De boulangier heeft nu naast stokbrood, gebak en croissants ook pain complet en zelfs pizza punten. Dat komt vast door de vele Nederlanders, Duitsers, Engelsen en Belgen op de camping die ook wel eens een volkoren broodje willen eten. En op een hoek heeft een cafe haar deuren weer geopend. Je kan er op een eenvoudig terras vroeg of laat een espresso, bier of glas wijn drinken.
En ons restaurantje?
Dat is de hele week wegens vakantie gesloten.